Gündüzlerin katran gibi gecesinde loþ sokaklarýn ýssýzlýðýnda vuslatýna koþarken Bu vuslat benim.
Taþlý yollar tökezletirken ayaklarýmý umutla gelirken sana Sana koþan sermayesi yorgun ve yaralý bedenim bu yara bu umut benim…
Bir uçurumun kenarýndan her gün yokluðun yüreðime düþerken gömülüyorum üzeri Þengül kaplý bir mezara açýyor topraðýmýn üzerinde kara çiçekler özlediðim gül kokunla bu özlem benim..
Güneþin resmini çizerken sana olan hasretimle sonsuz çöllere. Yorganým yapacaðým sensizlik fýrtýnalarýný Vahasý yapacaðým i mgeni Bu resim benim..
Yüreðimi yaralayan gözlerine çatlamýþ dudaklarýmla sevgimi yazacaðým makberim de bu makber benim…
Hüzün veren sarý saçlarýnda hazaný yaþatacaðým hüznüme oya gibi iþleyeceðim saçlarýna sana olan hasretimi bu hasret benim..BU HASRET BENÝM... 03-05-2021 Niyazi Çelik
Sosyal Medyada Paylaşın:
NiCel Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.