I.
Devretti kýsýr-döngü, bugün de þafak söktü;
Zonklayan þakaklarla bûngun emellerdesin!
Pörsüyen bilincinde, mânâ çadýrýn çöktü;
Ýki uçtan yandý mum, çýkmaz tünellerdesin!
Kuruntu sevdâlarýn arabesk dertleriyle
Can çekiþen baharýn azâbý seni buldu;
Saðlýðýný tüketen sanrý nöbetleriyle
Geçti korlanmýþ çaðýn, savrulan küllerdesin!
Antik heykeller gibi baþýnda tipi dindi;
Unuttun þarkýný da, çalan, söyleyen kimdi?
Rüzgârýn uçurduðu bir top çalýsýn þimdi,
Çoktan bozulmuþ baðýn, kavruk yeþillerdesin!
Beton dökülmüþ sanki yüreðin öylesi dar;
Taþlaþan her anýda, tutkularýn izi var;
Tanýdýk çehreleri perdelemiþ bir duvar;
Bu zindan voltasýnda baygýn git-gellerdesin!
II.
Birazdan güneþ doðar, ruhunu sisler bürür;
Yarýnsý kaygýlarda taze hüsranlar büyür;
Ýçinde bir uðultu, dað-taþ üstüne yürür;
Uyanýk kâbuslarla kan-çanak gözlerinde,
Görmekten kaçýndýðýn olgun rüyâlar çürür !..
Gölgelerle birlikte sanki ömrün kýsalýr;
Ýkindine varmadan özgüvenin azalýr;
Akþama melankoli, dudaðýndan söz alýr,
Fettan serzeniþlerle gâm üreten bedbinlik,
Derakap, senden önce yataðýna uzanýr!
III.
Uykusuz, duraksýz, uzun geceler...
Her biri, dünkünden daha bir çetin
Dertleri kuþanýr, dört yaný basar;
Yad çaðrýþýmlarla baþýn döner de,
Kör pencerelerde yýldýzlar susar !..
Ruhun dirense de yýlgýnlýðýna,
Güç yetmez bu gönül algýnlýðýna;
Dipsiz kuyularýn izbe çaðrýsý,
Beynine durmadan labirent kazar;
Daðýnýk, periþan düþüncelerden,
Efkârlý sinene dehlizler uzar !..
Bahtýna kahreder, aðlar, inlersin;
Kendini geceler boyu dinlersin;
Cefâya baðýmlý bir derbedersin,
Yüreðin, yüreðin sanki bir mezar !..
IV.
Damla, damla eriyorken uzletinde günden güne,
Dalgýnlýk çehrene maske, iç-yüzün deli-divâne!
Alnýna vuran terlerde kuruyan irfânýn inan!
Baþýn korlanmýþ nasýlsa, dýþýna vermiyor duman!
Mengeneye baðlanmýþsýn, kýprayacak durumun yok;
En kötüsü bu çýkmazdan kurtulacak yorumun yok!
Ýnsan böylesi biter mi? Kýrýk-dökük sevenlerin;
Mahzenine sitem etme, bu zindan kendi eserin!
Öyleyse çözüm de sende, kabuðunu kýrmalýsýn!
Olumlu öðretilerle kalbini onarmalýsýn!
“At gözlüðü” sanal-telkin zanlarý çöpe dökerek,
Hayatýný sýfýrlayýp, yeni baþtan kurmalýsýn!
V.
Apaydýn özünden bað çözülende,
Þavkýnla yüzleþen evhamlar pusar;
O zaman anlarsýn, meðer zehrinmiþ,
Nokta koymadýðýn bunca intizar!..
Kýssandan hisseni aldýysan þâyet,
Her ikaz ruhuna nurdan bir âyet;
Bilgelik burcundan sana bu dâvet:
Özüne hoþça bak, olma kem nazar!
Ýçinde kötümser bataðý kurut!
Oku varlýðýný, dertleri unut!
Gör, nelere kâdir, sendeki boyut;
Her zerrene umut, bin roman yazar...