Mutluluğu beklemek...

Ne zaman aþka ait bir yazý yazmaya çalýþsam..
Kaðýdýma ilk önce hüzün kelimeleri dökülür...
Daha ismin aklýma düþmeden..
Resmin gözlerime çiziliverir...

Ne zaman aþka ait bir þarký dinlemek istesem...
Ayrýlýðý anlatýr...
Sonrasý beni daðýtýr....
Bir hikaye kahramaný olmak istercesine...
Hayale kapýlýrým...
Yüksek duvarlý kalenin zindanlarýna düþmeye razý olurum...
Ýster zincire vur...
Ýster ateþle daðla...
Canýmýn yanmasý umurumda olmaz...
Yeterki sende hapsolayým...

Hayatý aþaðý yukarý bu duygularla gezer ölçerim...
Sabýrla herþeyin kolaylaþtýðýný görürüm...
Ýnsan neleri baþarýyor...
Ve nice yüksek daðlar aþýyor...
Ama ne yaparsam yapayým...
Çaresizce...
Yüreðine ördüðün duvarlarý aþamýyorum...

Tüm bunlara inat...
Bir gün mutluluk gelecek diye...
bahardan ümidimi kesmiyorum...
Dualarýmý eksik etmiyorum...
Öyle olaydý...
Tüm doða sonbahara düþman olurdu...
Savaþ açardý...
Baharý býrakmamak için grev yapardý...
Bende ayný istekle...
Hala sabrediyorum...
Mutluluðu bekliyorum...


Sosyal Medyada Paylaşın: