Vefa neydi ki sende, nasýl ihanet ettin
Koskoca bir maziyi, kor ateþlere attýn
Alnýma kara sürüp, beni terkedip gittin
Boynumu öne büktün, hiç vicdanýn yok muydu.
Sen bir ateþ yaktýn ki, ben yüreði daðladým
Kadere isyan edip, coþtum coþtum çaðladým
Ben ýssýz köþelerde, gece gündüz aðladým
Gözümden yaþlar döktün, hiç vicdanýn yok muydu.
Merhametsiz, insafsýz; böyle zalim hâlinle
Aklýmý baþtan aldýn, arsýz dönen dilinle
Terkedipte giderek, titremeyen elinle
Sen ciðerimi söktün, hiç vicdanýn yok muydu.
Edep, hayâ bilmeden, o pis nefsine uyup
Acýmadan gözümü, kör bir býçakla oyup
Bir utançla býrakýp, beni nefessiz koyup
Can damarýma çöktün, hiç vicdanýn yok muydu.
Seni seven kalbimi, atýp ateþte yaktýn
Þu zavallý gönlüme, þimþek olupta çaktýn
Merhametin yok imiþ, ipi boynuma taktýn
Allttan sehpayý çektin, hiç vicdanýn yok muydu.
Seni sevmekten baþka, söyle suçum ne idi
Sayende tüm bedenim, yandý yandý eridi
Ýhanetin yüzünden, ruhum bile çürüdü
Dünyamý nasýl yýktýn, hiç vicdanýn yok muydu.
Erhan DOÐANAY
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.