Hüzün Akşamı
Yürüyorum nazlý ve sadýk bir Ýstanbul akþamýnda,
Yürüyorum þehir yanlýzlýðýmý alnýma mýhlamakta.
Kaç mevsimden geçti kervan yüklü gözlerim,
Kaç iklimden düþtü.
Yürüyorum ayaðýma çelme takýyor tozlar,
Yüküm aðýr sýrtýmda uykusu kaçmýþ bir bahar.
Geçiyor yanýmdan beyaz atlarýnda
Kýzýlca kýyametler koparmaya giden
Korkusuz ve gaddar süvarileri karanlýklarýn
Bakýyor ardýndan çocukluðumdan miras korkusuzluklarým,
Kýrýp kapaðýný içimdeki kilitli sandýklarýn.
Sessizliðime ses ol kýmýldamayan,
Sabit duran gövdesi kalýn,
Baþý göðü delen heybetli çýnar.
Yürüyorum aklým yorgunluðuma dolanmýþ
Gölgemle kavga ediyor hatýralar.
Söndürün ýþýklarýný;
Kalsýn karanlýkta bu gece koca þehir,
Yürüyorum ruhum bedenime esir.
Yürüyorum içim üþüyor,
Her adýmda ayrý bir ürperme.
Yürüyorum þehir üþüyor,
Üzerinde incecik tülden gökkubbe.
Hüzün yýðýnlarý içimde,
Hüznüm Ýstanbul içinde.
Yürüyorum denizin her tonu avuçlarýmýn içinde.
Ey Ýstanbul ne kadar alýngan ve dalgýnsýn,
Býrak yakamý etimden bir parça da kadere kalsýn...
Sosyal Medyada Paylaşın:
Myb_ismail Karasu Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.