Bu kaçýncý kabuk deðiþtiriþindir
Kim bilir
Senin o yüreðin ne denli paslýdýr
Mevla’m neylersin ki
Bana garip ve saftirik bir gönül vermiþ
O pak yürek bir anda tuzla buz oluþta da gitti
Nankör ve kadir kýymet bilinmez bir tutumda
Hiç incitmeyen bir þefkat sembolüydü
Bu yufka yüreðim
Ve bu ihanetler yüzünden bu kötülüðün derinliðinde ki
Ýçime yerleþik tüm çocuksu duygular bile irkiliyordu
Biçare haliyle ortalýkta da kalmýþ bir biçimde
O adam diz boyu dövünüyordu
Duvarlar sessizdi duvarlar buz gibiydi
Çareler bile biçare ve çaresiz
Sus pus kesildi gökyüzündeki ak bulutlar
Ve bir his boþ boþuna çýrpýnýþta da duruyordu
Hiç olamamasý gereken bir eylemle
Bir kalleþin sesinde
Yaþam boþu boþuna kördüðümlere dolanýyordu
Umudun kýrýntýlarý paramparça büyümeden yok oldu
Bu ihanetin buz tutmuþ cidarýnýn hissizliðinde
Bir koca adam hüngür hüngür aðlýyordu
Günler neden ve niçin ki hep kararýyordu
Hiç mi bilinmez bu olgular
Zamanýn tabana kuvvet kaçýþýndan besbelli
Ve kim ne bilir ki
Nice varsayýmlara daha gebe olacaktý kim bilir ki
Týpý týpýna þu anda olduðu gibi
Kalleþ bir olgu gibiydi yaþanmasý gerekli zaman
Oysa baþtan beri gelemeyecekmiþ vuslat
Zira tüm yaþam kapalý ve toz içindeydi
O ise hep çýkara doðru kürek çekiyormuþ
Nankör bir kedi gibi
Hiç bilmediðim bir acý idi bu içimi yakan Furkan
Sigara gibi olduk özüyle beraber yakýp yýkan
Ve adam diz çöktü elleri havada dili duada o an
Daha kaç yýl boþ boþuna yürek burkulacaktý
Kim bilir ki
Veya daha kaç tutku sahteydi bu ömrümde
Yaný baþýmda sahnelenen oyunlarý ile
Oysa ki bir tek gülüþ bile yeterdi þu gönlüme
Ýnan ki yanýp da kavrulan sadece bir tek yürek deðildi ki
Ýçim bu cehennem ateþine da zor dayanýyor
Feda edilen onca yýl þah damarýndan kanýyor
Ve bir adam tir tir titreyerek üþüyor
Oysa ki sanki de bir gülle bir bülbül gibi idik
Ama bu sahtekarlýðýn farkýnda bile olamadým
Hiç bir zaman
Þeceresi bozuk bu nizamýn geçmiþ bir anýnda
Hiç kopmayan zincir halkalarý gibiydi ya gönüllerimiz
Meðer ki ben
O sahte aþkýn kapkaranlýk yönünde imiþim
Gözleri hiçbir þeyi asla seçemeyen
Þapþal bir maþuk gibi iz sürmüþüm yüreðinde
Ve o adam þu an hisleriyle cebelleþmekte
O karabasanlar hiç kalkmadý ki yaþamýmýn üstünden
Ve ben hep saflýðýma mahkumum ömrümce
Bu yüzden hep buz tutacak yaþamým
Her halde ki beni yücelten bu duygunun yönü þaþý
Ýlla ki senin de yüzün hiç bir gün gülmeyecek
Bu kahpeliði teneþir bile temizleyemeyecek
Ve o adam kefenini giymeye hazýrlanýyor alelacele
Ne yazýk ki aþk yalana dayalý bir olguymuþ
Bense baþtan çok kötü bir faka basmýþým
Meðer ki bu aþk ve tutku sadece çýkarýn için var olmuþ…
(16.04.2021) AZAP...(Kadri Atmaca)
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.