KIRKINCI ŞİİR

Ömür kýrk yýlý, þiirlerim kýrký geçti,
Boþa yaþamýþým, hepsi anlamsýz gitti,
Duygular kalemi, anlatmak için seçti,
Hisleri anlatmaya, yaþamak gerekti.

Cahilim diyene her þey lafý güzaftý,
Esas cahil benim, diðerlerininki, gaftý,
Ýþimize gelince zehir, bize haptý,
Bunu insanlýðý unutturanlar yaptý.

Nefsim de Eðirdir’i, Eðirdir de ülkemi,
Ülkem de her türlü iyi, kötü âlemi,
Çýlgýnca eðlence ve yapýlan matemi,
Ne hallere düþtüðümüzü göstermez mi?

Hecelere bütün arzularým sýðmýyor,
Birazcýk kapalý anlatým gerekiyor,
Söz nefsime, ancak baþkasý alýnýyor,
Baþkasýný bilenler, kendini görmüyor.

Kesinlikle doðruyu, yazmaya çalýþtým,
Ýspatý olmayana zaten bulaþmadým,
Kimseye kara çalýp, çalý dolaþmadým,
Nefsimi düþman bilip, onunla uðraþtým.

Boþ ver diyenlerde, okuyup anlayanda,
Bir ferde bile yardýmcý olunduðunda,
Ýsteðim onun manevi mutluluðunda,
Dert anlatýlýyor þiir yazýldýðýnda,

Bu þiirlerde bir þeyler var alanlara,
Ne hesap veririz, toprakta yatanlara,
Türkiye’m nasýl kalýr, yarýn torunlara,
Hepimiz sorumluyuz, sözüm vicdanlara.

Nefsim, ben duygusuyla þýmaracaðýndan,
Kimsesiz olduðumu unutacaðýndan,
Ýsimsiz kalplerde taht kurulacaðýndan,
Ýsim yazmýyorum, deðersiz olduðumdan.

2/5/2001


Sosyal Medyada Paylaşın: