Şiirsel Şiir

akþam olurdu
mahallenin daracýk sokaklarýnda kahkahalarýnýn gölgesi
duvarlara dokunmak için koþardýk
ilk önce kim dokunacak
aðabeylerimiz duvarlarýn içine týkýlýrken
biz duvarlara dokunma yarýþýnda
belki çocuksu bir kalkýþmaydý
zaten hiç silinmezdi o bordoya çalan kýrmýzýlý
kahrolsun faþizm yazýsý
ayaklarýmýz çýplak
ben hep susardým o zaman da
karným tulum gibi þiþ olurdu su içmekten
yýllar sonra aþýk olduðumda gene suya koþtuðumu hiç unutmam
akþama meydan okumak büyük forsuydu hepimizin
“nitekim”
aðabeylerimiz faþizme
biz akþama meydan okuduk
onlar hapishaneye
biz meyhaneye transfer olduk sonrasý


yaðmur yaðdýðý zaman etrafa bir sessizlik çökerdi
sadece damlalarýn sesi
týpýr týpýr
þýpýr þýpýr
bir þaþkýnlýk
içe dönüklüðü kuþlarýn
aðaçlarsa açýlýr saçýlýrdý gelinlik kýzlar gibi
yapraklarýn koyu yeþil iddiasý seviþirdi soðuk bir griyle
yalnýzlýk sulu lacivertle þamarýný atadursun
ruhlarýmýza
biz hala aþkýmýzla çocuksu öpüþmek peþinde

“bulutlar evlerin damýna iþiyor”
yaðmurun dinginliðin
sakin gönencin çocuk dilindeki anlamýydý bu
ayaklarda naylon çizme
yaðmur suyunda dolaþmak
en büyük zevkimizdi
bakkalýn oðlu fehmi’yi suya yatýrmak
manava hýyar almaya pijamayla gitmek
paçalarý da çoraplarýn içine koydum mu bir
yeme de yanýnda yat olurdu hani


dallas hayatýmýza girene kadar
aldatmak nedir bilmedik evcilik oyunumuzda
sonradan ceyar’da çýktý þerif taytýs’ta içimizden
benimse ne bir kahramaným oldu
ne de kahramaný oldum bir kimsenin
ben hep yalnýzdým
hep kaçak güreþtim
iþi hep isyankar romantizme döktüm
“ha ha ha”
bu yüzden de hep kaybettim
sýk sýk kaybettim
ben kazanmayý öðrenmeden kaybettim
aþk buydu zaten
kaybetmek…

þairin kanaat notu:

hayat gurbetinde
ölümü mesken tutana kadar aramaktýr aþk
dün yaðmurda erik aðacýnda üþümek
bugünse yaðmurda erik aðacýnda üþümeyi özleyip üþümek

ay ýþýðýnda karþý penceredeki gölgeyi seyrederken uyumak
hayatýn sonralýlýðý bu….

Sosyal Medyada Paylaşın: