Son Lokma

Bir kum deryâsýdýr çöl
kum savrulur, uçar, göçer
tepeler de yürür
çöl yerinde durur

her yolun yolcusu olur
dede torununda
hayat iksirini bulur
her hancý bir gün yolcudur

aðacýn kaderinde yanmak
suyun kaderinde donmak
bebekte aðlamak vardýr

kadere inanmayanlarý
kaderleri ile baþ baþa býraktým
kendimi o muhteþem
ýrmaðýn kucaðýna attým

hayat bu, durmaz akar
yüce daðlarýn mâverasýnda
kim bilir neler var
meraklýlar týrmansýn, baksýn
bana imkânsýz, artýk
o ateþi gençler yakar

nasibi olanlar
ýsrarla tutunanlar
zirveleri aþar
her insan eceline koþar
ýrmaðýn kendi mecrâýnda
ummana koþtuðu gibi

tutunduðum çýnar kütüðü
hedefe kilitlenmiþ
hedef de gözlerime
gözlerim de yazgýya

debelenmek beyhude
dünya yakasýz bir zýbýn
tut tutabilirsen

üç öksürük evvel
boðazýmdan geçen
meðer son lokmaymýþ
þu avucumda sýktýðým
benim deðil, artýk
aç gözlü dünyanýn

Ýdris Esen, Ekim, 2018, Erenköy


Sosyal Medyada Paylaşın: