Bir yabancý çaldý kapýmý, ürkek kapým yorgundu. Bakýþlar donuk, bakýþlar tanýdýk. “Gir yabancý dur soluklan” demek bu kadar mý zordu. Gönüller konuk, akýllar karýþýk.
“Gir yabancý ama deðme kalbe, yanarak kor oldu.” Adýmlar aheste, dizlerde sancý. “Dur oraya sakýn girme” o an sanki zaman durdu. Eller soluk, dokunuþlar kýrýcý.
Ve yabancý girdi, bakamadýðýmý bana sordu. Yüreðim yontuk, can cazým bir serçe. Ah tutuldum, sessiz çýðlýklarým berzahtan duyuldu. Gözlerim kupkuru, yok bir gerekçe.
Tam da git diyecekken yabancý bildiðim ben oldu. Ne zaman solmuþtum, kimler acýttý? Nerede masum düþlerim, gülen gözlere ne oldu? Ocaðým yanar, ateþi kimler yaktý?
Mesut Tütüncüler Denizli Sosyal Medyada Paylaşın:
Mesut Tütüncüler Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.