Pembe Panjurlu Ev
Sen beni kör sandýn ama ben seni görmezden geldim
Sevdiðim her þeyi sayende kalbime kilitledim
Kendimi seninle sýnadým, sen hayal kýrýklýðýydýn
Ben sana az gelmedim, sen bana çok geldin
Ellerinle kazdýn bütün çukurlarý tek tek
Ýçine sevgimi gömdün her gün
Ben sesimi bile çýkaramadým izlerken seni
Sen büyük keyif aldýn topraðý küreklerken
Dünya senin etrafýnda dönmüyor gördün sanýrým
Güneþ gibi yeniden doðarým gecenin kör karanlýðýna
Sen yine mazeretler sýralarsýn biliyorum
Ben artýk kulaklarýmý da týkadým
Çok deðildi birazcýk sevseydin
Hem mutlu ederdin, hem mutlu olurdun
Sen zor olaný seçtin, mutsuzluðu tercih ettin
Ben her zamanki hüznümle çektim gittim
Þimdi pembe panjurlu evimde tek baþýmayým
Her sabah kahvaltýdan önce
pencerenin dýþ pervazýndaki çiçekleri suluyorum
uzun bir yürüyüþ yapýyor ardýndan bahçemde dinleniyorum
Kendime yetiyor ufak þeylerle mutlu oluyorum
Her gün am her gün senin gerçek yüzünü gördüðüm için
Tanrýya þükür ediyorum.
Ahmet YOLDAÞ 19.03.2021 ÝZMÝR
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.