Yaklaþýk elli yýllýk bir evin ahþap döþemesine bakarken buldum kendimi Bir rüya kadar baygýn ve anlamsýz Sonra dýþarýya çýkýp cadde boyunca yürüdüm Ve gülen yüzlere dikkat ettim Sonra ilk otobüse binip denizi ve martýlarý düþündüm Belki dalgalarla konuþur mutlu olurdum Bilirsiniz, Piþmanlýðýn en kötü yaný kalbini asla susturamamaktýr Sonra sahilde oturup küçük sarý kum taneciklerini izledim Ve kendimi kandýrmaya devam ettim Her þey sahteydi Ve bilincin gereðinden fazlasý gerçekten hastalýktý Keþke ölü bir ahtapotun kollarý olsaydým Keþke güneþin ve denizin açýklarýnda uçan bir martý Ya da Bukowski’nin daktilosu Veya Shakespeare’in kalemi Ve keþke kendimi bir yerlere Ya da Bir þeylere ait hissedebilseydim...
Sosyal Medyada Paylaşın:
Cevdet San Solak Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.