Bir İstanbul Sevdası

Ýstanbul, içimdeki telde inleyen sessin.
Öyle tutkunum sana, þu sinemde nefessin.
Bazen keman sesinde, bazen utda inlersin.
Boðazýnla serinlik, hisarýnla efesin.
Kadim günlerden kalan, eskimeyen güzelsin.

Ut inler, keman aðlar, gelip geçerken çaðlar.
Gönüllerde yerin var, melekler eyler nazar.
Seni yazar þairler, seni söyler þarkýlar.
Ayrý düþmek koynundan, her faniyi yaralar.
Adýn bile sevgili sevene asýrlar var.

Sen Mecnun’nun Leyla’sý, Kerem’in Aslý’sýsýn.
Sevenin yüreðinde hiç dinmeyen sýzýsýn.
Asilsin, aslýn belli, sen tarihin kýzýsýn.
Sesi hep taze kalan, güftenin þarkýsýsýn.
Þarkýn en uç noktasý,garbýnsa sýnýrýsýn.

Bitmez senin efsanen, anlatýlýr her daim.
Benim sözlerim yarým, seni övmüþken Nedim.
Haddimi aþtým biraz, sana sevgilim dedim.
Þehirler göz kýrptýlar, senden baþka sevmedim.
Ýstanbul, ben köleyim, sense benim efendim.
01.08.2008 Ýbrahim Kilik



Sosyal Medyada Paylaşın: