Martıca

Kanatlarýnýn sesi duyuldu önce
Yaklaþýrken çatýya.
Yavrusu, henüz olgunlaþmamýþ cüssesiyle
bir o yana bir bu yana
koþuþturur düþe kalka, telâþlý bir þekilde,
Çok acýkmýþ ve üþümüþ;
Belli ki beklemek çok zor,
Onca soðuða ve rüzgâra karþý
Deniz gören cephede.
Çok mutlu olacak bir doyabilse
Bacalarýn kuytu köþesinde,
Bir an önce
Uçmak ister özgürce.
Ama
Bilmez ne uçmayý, ne de çatýdan düþmeyi.
Hadi annesi,
Öðret ona düþmeyi.
Yeni oluþan tüyleriyle
Karþý koysun düþündeki poyrazlara,
Martý’ca
Zaman zaman
Oyun oynayacak annesi,
adý: ’Yalnýz Kalmaca’.

O da yalnýz kalacak bir gün
Benim gibi,
Nasýl kalýndýðýný bilmeyerek
Ve
Annesinin gelmesini bekleyecek
Saatler boyunca.
Hadi doyur onu annesi,
Biraz daha büyüsün,
O, daha küçük,
Bilmez ne demek yalnýzlýk.
Kim bilir,
Belki de korkup
En görünen yerde seni bekleyecek,
Üþüyerek.
Isýt onu,
Al kanatlarýnýn altýna,
Belli, çok korkmuþ, acýkmýþ sensiz kalýnca.

Hadi annesi,
Büyüt onu,
Uçmayý öðret ýlýk bahar meltemlerinde.
Sakýn kaçýrma gözden, kaybolmasýn.
Sonra,
Ne yaparsýn,
Sen tek baþýna
O tek baþýna
Ve
Kahýr akþamlarýnda
Ben tek baþýma.

(2008)

Muammer Ýncedere




Sosyal Medyada Paylaşın: