Bazen dalýp gidiyorum uzaklara , ruhumla bedenim ayrý dünyalara ayrýlýyor bir seni bir kendimi düþünüyorum. neresinden baksam , buz gibi bir yalnýzlýk düþüyor hayallerime.. yataðýmýn sol köþesinde , her sabah bir cesetle uyanýyorum. hadi be hayat ben seni hiç sevmedim .. ne sevgin sevgi , ne aþk-ýn aþk. özlemlerin bile kan doðruyor çanaðýma kýrýk ayna kesiði çocukluðum avuçlarýmda, yüreðimdeki "aþk" oturmasý ayak izlerinin, acýsý vuruyor dizlerime. ben büyümeyi hiç sevmedim.. her yaramazlýk yapýþýmda, annemin gökyüzüne çýkan , kýzmadan çok içinde sevgi olan baðýrmasýný , annemin terliðini özlüyorum. keþke diyorum þimdi... keþke çocuk kalsaydý yüreðimiz.!
Emel Abokan
Sosyal Medyada Paylaşın:
Emel Abokan Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.