GÖZLEM

GÖZLEM

Taþ duvar, kýrk yerden kýrýk pencere,
Topraksý kokuyor loðlanmýþ damlar,
Ateþin üstünde isli tencere,
Yanýyor altýnda kurumuþ çamlar.

Bulamaç yapýyor yaþlý bir nine,
Kazanýn karasý deðmiþ tenine,
Avluda yaktýðý ocak yerine,
Gömülmüþ duruyor acýlar gamlar

Bir avuç un, biraz þeker, çokça su.
Nasýlda kaynýyor? Hayret doðrusu!
Yayýldý avluya, keskin kokusu,
Tahta bir kaþýða Þiresi damlar.

Belli ki, acýlar bükmüþ belini,
Dört çocuk doðurup ölmüþ gelini,
Duaya dolamýþ suskun dilini,
Anasýz bebenin aðýdýn dinler.

Asi’yim, gözledim yaþlý nineyi,
Çektiði acýlar yakmýþ sineyi,
Yoklukla geçirmiþ ömrü seneyi,
Boynuna yetimden takýlmýþ ramlar.

Ýnsanýz, bize de uðrar yaþlýlýk!
Olmalý derdimiz, aðýr baþlýlýk!
Dört yavruya, beni saydý beþlilik
Bana da ateþte, çayýmý demler.

Arif Sami Ýðde
Sosyal Medyada Paylaşın: