YOKLUĞUNA KAHREDİYORUM SESSİZCE

Kalbimin güney sahilinde yeþeren sevgi aðacým,
Gidiþinle parktaki aðaçlarýn yemyeþil olan yapraklarý,
Denizin uçsuz bucaksýz üzerinde martýlarýn kanat çýrptýðý maviliði,
Yokluðunda,yüreðimden damlayan kanýmla kýrmýzýya boyanýyor..

Aðlýyorum gidiþine,
gözlerim kan çanaðý misali,yorgun.
Yüreðim kurumaya yüz tutmuþ bir göl gibi,hüzünlü,
Haykýrsam sesim duyulmaz oldu gidiþinle..

Beni mutluluða boðan o semt
savaþta viraneye dönmüþ yýkýk dökük sessiz bir harabe gibi,
Bana yasaklý.
Yoksun o semtte,orasý bana anýlarla dolu bir cehennem oldu,
Gidemem.

Sahili düþünemiyorum,
Yürüyemem,
ayaklarým diremez beni düþerim,
Bir avcý tarafýndan yaralanmýþ bir pelikan misali..

Kýratlý bir hayal oldu,giremem,
Parktaki banklar senin oturmana hasret.
Parke taþlarýyla döþenmiþ yürüyüþ yolu,
Seni özler oldu..
Gidiþin zehirli algoritmalarýn bileþkesi gibi,
Her düþünceme ayrý bir zehir zerk ediyor,
Senli,aþk dolu yorgun damarlarýma,
Öldüreceði yerde cehennem ateþi gibi yakýyor bedenimi.
Sensizlik.

Anýlarýmýn depreþtiði her yerde,yüreðim acýyor,
Kalan ömrüme zehirli hançerler saplanýyor sanki.
Gözlerimden akan her damla yaþla adýný yazýyorum yollara,
Yokluðuna kahrediyorum sessizce…
15-08-2020 Niyazi Çelik

Sosyal Medyada Paylaşın: