Serzeniş

Yalnýzlýðýma sarýlýr,döner dururdum güneþsiz dünyamda...Yanýma biri yaklaþtýðýnda kalkar ayaða,selam verir,
deðiþik resimlerimi çizerdim ona....

Beðendiklerini,onun hayallerine,hatýralarýna yakýþanlarý toplar,
çerçevelerdi kafasýnda.
Sonra giderdi...

Ben yine dönerdim yalnýzlýðýma,
ona sarýlýrdým býkýncaya dek...

Býktýðýmda, olmayan bebekleri alýrdým kucaðýma,Ýçimdeki güzellikleri,ne kadar varsa vermeye çalýþýr,ninniler söylerdim onlara…
Onlardan da sýkýldýðýmda,Madde dünyada benimle olmayan,
benim dünyamdaysa
yanýmda sevgi, þefkat mozaikleri yaratan annelerin kucaklarýna atardým kendimi,
aðýtlar yaksýnlar diye bana…

Uyuyakalýrdým bir baþýma,dünya benden habersiz,ben ona ilgisiz...

Rüyalar tükenirdi..Sýçrardým!
göremediðim için ellerimle didik didik arardým tüm dünyayý, birilerini hissettirebilmek için madde bedenime.
Korkardý yoksa...

Pek az bulurdu ellerim birilerini yanýnda...
Sonra küserdim topraklara, bulutlara...
Onlarýn hiç haberleri olmazdý dargýnlýðýmdan, yalnýzlýðýmdan ya da
varlýðýmdan!

Sarýlýrdým dizlerime sýmsýký...Beni izleyen gözler,
yavaþ yavaþ, sonra da hýphýzlý týrmanýrdý kilometrelerce yukarý,
hala beni izleyerek. Minnacýk kalýrdým aþaðýda!
Canlarýný baðýþladýðým karýncalar bile,
kocaman olurdu yanýmda...

Ve sonra aðlamazdým.

Ben hiç aðlamazdým.
Hep çizdiðim resimlerdeki gibi kareler içinde durmaya çalýþýrdým.

Ama ufacýk!

Göz pýnarlarýmda yoktu gözyaþý. Yetmiyordu göz pýnarlarý benim gözyaþlarýma!

Damarlarýmda kan yoktu benim!Gözyaþý çaðlýyordu benim damarlarýmda,
tüm vücudumda...

Ama içerde!

Görünmüyordu ya, dirençliydim ben hep!

Resimler hep çerçevelerde duruyordu,
Altýn yaldýzlý çerçeveler!
Her gelen alýp gidiyordu birer ikiþer, Madde kafalarýna çakýyorlardý çivilerle!

Ben hep oydum iþte...


Þuncacýk benden bir çýðlýk yükseliyordu beni kilometrelerce yukaridan gören objektikfe.

Sonra yanardaðlar patlýyordu dünyamda!
Göz altlarýmdaki kýlcal damarlarýn çýtýrtýsý duyuluyordu.

Ben çýðýrdýkça lavlarla doluyordu dünyam.
Susmuyordum,
Lanet olsun!

Kendi kulaklarýmý týkýyordum...
Kimse rahatsýz olmuyordu benden baþka!
Çünkü yoklardý ki!
Duysunlar, duymasýnlar...
Duyamazlardý ki,
yoklardý!

Olmayanlar sorun yaratmazlar mý?

Niye bu kez tüm damarlarýmdan ince ince volkan lavlarý geçiyordu o zaman!
Niye acýyordu sýzým sýzým?

Bir tek saçlarým, bir de gözlerim bulanmýyordu ateþten suya...
Bebekleri görüyordum hala...
Anneler okþuyordu saçlarýmý tel tel...


Ve bir serzeniþ çýnlýyordu dünyada!
"Durma artýk ayakta!"

Vardý hala takati bir þeylerimin.
Benim kafama çaktýðým resimler tutuyordu onlarý ayakta!

Objektif iniyordu gözlerime yine...
Sonra saçlarýma...
Omuzlarýma, ellerime...

Vardým ben yine!
Sus diyordum iþte, aðlama!
Ben aðlamýyordum madde dünyada,
Ayaktaydým!

Resimler de duruyordu.
Çerçevelerde...
Donuk...
Ama hala
altýn yaldýzlý çerçevelerde!
Sosyal Medyada Paylaşın: