Duyguludur, narindir analarýn yüreði, Ansýzýn gelen haber kalbini fena daðlar. Ortadan kýrýlýnca koca evin direði, Tabutuna sarýlýp; sessiz, sedasýz aðlar.
Defin için toplanmýþ hocasý ve hacýsý, Boynu bükük kalmýþtýr anasý ve bacýsý, Verilen teselliyle dinmiyor ki acýsý, Kopup gelir üstüne, daðdan aþaðý çýðlar.
Hangi çiçek vardýr ki ebedi solmayacak? Giden yiðidin yeri bir daha dolmayacak, Yokluðuna alýþmak hiç kolay olmayacak, Allarýný atar da, baþa karalar baðlar.
Kararan dünyasýný güneþ bile ýþýtmaz, Derdi büyük olsa da hiç kimseye taþýtmaz, Yarasý hep tazedir, tabibe de kaþýtmaz, Gözlerinde þelale, gönlünde umman çaðlar.
Kan çanaðý gözleri uzak bir yere daldý, Çok iyi biliyor ki; onu, Yaratan aldý, Dost, akraba çekildi; geriye sýzý kaldý, Ölümden ibret alsýn, ecel gelmeden saðlar.
Sabri Koca
Sosyal Medyada Paylaşın:
Sabri Koca Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.