bu yaþam
tek mumluk bir þamdan
bu zaman ve mekan
sonu çýkmaz dar bir sokak
elbette ki bir gün
sönecektir o þamdanda ki mum
bizi beklerken
mutlu veyahut mutsuz bir son
kafamýzý o sert duvara toslayarak
bilip de bilmiyoruz gibiyiz
bu kýsýr döngüyü
bazen yenilemek gerek
bu fikirsiz fikri
saðlýklý iken saðlýksýz yaþarýz beton binalarda
kerpiçten evler diyorum sana az dinle
o beton kafa ve beton bedenle
nereye koþuyor tüm bu insanlar
akýllarda bin bir bilmece
yaný baþýmýzdan
výzýr výzýr geçip de gidiyorlar delice
bilinmeyen ne var ki
veya kaldý ki
bu izansýz koþuþturmacada
müsriflik ile aç gözlülüðe ne yetiþebilir ki
bu misafir bile olamadýðýmýz yerde
neye ve neden yetiþmemiz gerekir ki
zaman bizden daha hýzlý gittikçe
ben mi o mu eskitip de attý gönülce
ölümüne varýz denilen sevda kapýsýndan
ne baki olabilmiþ ki bu alemde
anne ve babalar bile evlatlarýný
bu bir çýrpýda terk edip de giderken
sabah namazýna bile yetiþemeden
çýkar veya hep aþka mý koþmak gerek
zerzevat toplar gibi
kimler gitmedi ki arkaya bile bakamadan
her bir þeyini de geride býrakarak
biliyor musun ki
huzur ve mutluluðu hep kapýdan kovduðunu
uzaklarda hiç bir þey yok
ne varsa yaný baþýmýzda
bu telaþa da ne gerek ki az biraz frenle
zaten sana ait olan seni mutlaka bulacaktýr
bu baþtan beri kokuþmuþ alemde
ne ýstýrap gizlidir nede neþe
bu dünya için ne yaptý isen gitti say boþa…
(25.02.2021) AZAP.. (Kadri Atmaca)
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.