Günden güne döþüme, gelip çöken bu pusu
Kimsesizlik kuþanmýþ boydan boya sur gibi
Yüreðimi "al basmýþ " tükenmiyor korkusu
Býrakmýyor yakamý, tutuþuyor nar gibi.
Ben kaçtýkça geceden, gem vurup uyutuyor
Bir nefeslik canýný, içimde büyütüyor
Tam da kurtuldum derken, tutup beni yutuyor
Yarýným ipotekli, çözülmez bir sýr gibi.
Utansa siyah düþüm, kirpiðime taþýnsa
Uzayýp hayatýmdan, çekilmeyi düþünse
Karanlýða gürleyip, güneþini kuþansa
Ýçimin duvarýný, kaplasa bir nur gibi.
Çoðu zaman bu meret, girip daldý uykuma
Derdi verip gizlice, kemiðime buduma
Yeter demek ne mümkün, bir nefeslik yuduma
Yaþayýp gördüklerim, Birisi’ ne kâr gibi.
zekeriya duman
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.