Yerin dibinde, bir sýcak ekmek için karardý beyaz teni Soðuk yuvalar ýsýnsýn diye buz tuttu elleri Iþýða hasret yýllarý bitirdi ömründen Kim bilir ne kadar geçmiþti kendinden
Yaþamaya çalýþmaktý, karayazýsýydý kararmýþ gözleri Simsiyah kesildi biçare mecalsiz bedeni Haykýrdý aydýnlýða cýlýz fenerinin ýþýðýndan Harap ve bitap düþtü ne kaldý saðlýðýndan
Yine yeryüzünü ýsýtacaktý indi en derin karanlýða Bu sefer çýkamadý veda etti aydýnlýða Kaldý hayalleri bir göçüðün altýnda Yürekleri yaktý zemheri soðuðunda
Çalýþmayacaktý artýk son günüydü madende Kömür oldu, taþ oldu, nefessiz yoldaþ oldu En acý gerçeklere sýmsýcak düþ oldu Yerin en derin sessizliðinden, yeryüzüne ses oldu
Sosyal Medyada Paylaşın:
SELÇUK KARACA Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.