Anne...
Anne, sýkýntý ve kederlerim olmuþ tomar, tomar yumak, yumak!
Sýkýntýlarým azalsýn diye, çok isterdim dizlerinde derin uykuya dalmak!
Zalim insanlar artýkça artýyor ha bire,
Karýnlarý kazan olmuþ, yedikçe yiyorlar, bilmiyorlar doymak!
Anne, gülmeye hasret kalan bu somurtkan yüzüm, hep asýk.
Kemlik bilmeyen sevdalý gönlüm, olamýyor artýk hiç kimseye âþýk
Onun bunun gam ve tasalarýný, gönlüme ata ata,
Þen þakrak bu gönlüm yüzde yüz olmuþ içine kapanýk.
Anne, çalýþmadýðým halde, öylesine yorgunum ki bunu anlatamam.
Acýmdan öleceðimi bilsem bile, ekmeðimi haram lokmalarýn tiridine bandýramam.
Bana sen de "alta kalanýn caný çýksýn" de diyorlar,
Ben herkese namus þeref sözü veriyorum ben yaþadýkça böyle biri olamam.
Anne, mutluluðun zerresine bile kalmýþým hasret, baðrýmda sönmüyor kor!
Ýþin kolayýna kaçmadan, çizgimin hakkýný verdiðim için, en yakýnlarým bile beni görüyor hor.
Gam ve kasvetim, sýkýntý ve kederlerim, her geçen gün artýkça artýyor!
Yüce Allah’tan dilek ve arzum bir an önce alsýn emanetini zira böyle yaþamak çok zor.
Anne, gönüllere girmek için, denemediðim yol, söylemediðim güzel söz, kalmadý!
Ezilmiþ, her daim hor ve hakir gönlüm, kendimi bildim bileli aradýðýný bulmadý.
Bir babanýn evladýný kucakladýðý gibi en manidar sevgi ve muhabbetle kucakladým,
Karþýlýðýný görmedim er meydanýnda bükülemeyen bileklerim boþ kaldý boþ kaldý.
Anne, hayatýn ince, uzun, karanlýk çýkmaz sokaklarý, etmiþ beni hayatýmdan bizar!
Benim ben diyen insanlarda bile kalmamýþ, kitaplarýn yazdýðý þeref namus ve de ar.
Ýnsanlýðýný kaybetmiþ insanlarýn sayýlarý artýkça artýyor her geçen gün,
Ben ve benim gibi çizgileri belli olan insanlarýn hayatlarý olmuþ tarumar.
Anne, seve seve canýmý vermek istediklerim, gerekenleri yapmýyorlarsa, halim nice olur.
Sevmeyi þiar edinen gönül vazosuna Muhammedi gül yerine çalý çýrpý konuluyor.
Daha sayýlý ömür miadýn bitmeden çekersin elini ayaðýný dünyadan,
Güzellik yarýþmasýnda ilk üçe giren sevda abidesi gönlüne yirmilik paslý çiviler çakýlýyor.
Anne, güvendiðim daðlara, metrelerce lapa, lapa karlarý yaðdýrdýlar!
Sönmekte olan gönül ateþimi, yeniden harladýlar.
Ömrümden ömür vermek istediklerim,
Çýngýraklý yýlan olup, ummadýðým bir anda, beni sol yanýmdan sançtýlar.
Anne, zalimlik, gaddarlýk ve egoistlik niçin her geçen artýkça artýyor?
Çizgisi belli olan, adam gibi adamlarýn gemileri, niçin durgun sularda batýyor.
Otuz kýrk yýllýk dostum dediklerin, neþe ve üzüntülerini paylaþtýklarýn,
Fani dünyanýn menfaati için seni bir kalemde neden satýyor.
Anne, bu olup bitenleri, bizzat görüp yaþadýklarýmý, havsalam almýyor!
Gönlümün aradýðý dostlar yok artýk, istesem de istemesem de bulunmuyor.
Hasbihal edebileceðim, birlikte çay içebileceðim, kimsem de kalmadý.
Dostlarým için ayýrdýðým gönlümdeki en güzel yerleri kimse doldurmuyor!
10-11/Þubat/2021
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.