Ben Kelim Arkadaş...

Ben Kelim Arkadaþ..

Bir sabah uyandým, bir baþka içim,
Uykumu almýþým, gerdim kollarý.
Daðýnik olsa da keldeki saçým,
Balkondan seyrettim al al gülleri.

Esasinda kelim, komþular bilmez,
Sokaða peruksuz asla bakmadým.
Yakalanýyorken kurtuldum kaç kez,
Bu kez bu durumu fazla takmadým.

Hep de soruyordum: "Ben özgür müyüm?"
Deðilim kardeþim, rahat deðilim!
Komþu geliyor, kaç! Kapý kapat, güm!
Yetti artýk! Kelim! Arkadaþým, kelim!

Nereden geldi ki bu cesaretim,
Diyeceksinizdir doðal olarak?
Gördüðüm rüyadan bu azemetim.
Uykumda astýlar beni gülerek.

Yalvardým yakardým, kurtulamadým;
Bilmiyorum dilim neyi saydýysa.
Lâkin, durdurmaya yol bulamadým,
Uyandým sonunda her ne olduysa.

Baktým... Saçsýz baþým hâlâ yerinde,
Üstümde bir yorgan, yukarda tavan.
Rabbim ne çömertmiþ, ne çok kerim de,
Korkuyla bu hayat ne kadar yavan...
Sosyal Medyada Paylaşın: