GÖLGE

GÖLGE
Ben gölgemi Horasan’ da unuttum,
Çýraklarýn üþüdüðü bir Eylül sabahýnda.
Beyaz peçesini indirmezdi daðlar
Sýra sýra türkülere dizilirdi.
Yollarda uykusuz bir sonsuzluk kalmýþtý.
Bir otobüs gelirdi,
Cocukluðumuzu bizden önce alýp götürürdü.
Her gidenin gölgesi söyleþti
Otuzunda ihtiyarlarýn biriktiði bu kasabada.
Bir kent baþka bir kentte büyüdü durmadan.
Sen büyümedin,gittikçe kayboldun
Eski bir fotoðrafta.
Seninle birlikte bir ýrmak yitti,
Nal sesleri küstü, göç eyledi sýrdaþ kuþlar.
Ah! Saçlarýmdan Aras’a dökülen baharlar
Belki bir gün gelirim bir çerçinin heybesinde
Ýsli mataranýn demli çayý kývamýnda.
Müjde olurum belki,telaþlý kadýnlarýn sevincinde.
Oysa yitiktim
Lime lime doðranmýþtým
Bir övgünün divanýnda.
Çaðýrsam eski oyuncaðýmdan
Dökülmüþ kelimelerimi
Bir çocuk yazsa geçmiþ bir baharda söyleyemediklerimi
Ayhan Altun
Sosyal Medyada Paylaşın: