Ne söylesem karetmez, výz gelir dostum sana,
Aklýn þimdi bulanýk, durulunca anlarsýn.
Gün ola harman ola, güz gelir dostum sana,
Sap samandan ayrýlýp, savrulunca anlarsýn.
Yad’eller ateþini, sinsi sinsi yakarlar,
Güneþ söndürür gibi, sel görünür akarlar,
Sen ateþe düþünce, kör göz ile bakarlar,
Dost dediðin yangýnda, kavrulunca anlarsýn.
Güllük gülistanlýktýr, sahte insanýn solu,
Sanýrsýn ki sen gibi, herkes sevgiyle dolu,
Hiç vuslata çýkartmaz, namerdin çatal yolu,
Etrafýn engellerle, çevrilince anlarsýn.
Sen sevgini sundukca, senden baþka yoktur has,
Kedi gibi týrmalar, hele kuyruðuna bas,
Çekmediðin kýlýcýn, kýnýnda tutunca pas,
Yad’elin zülfikarý, sivrilince anlarsýn.
Sanýrsýn ki arkanda, güvendiðin daðlar var,
Tatlý sözle örülü, saklý gizli aðlar var,
Karlý kayýn ormaný, sanki babil baðlar var,
Güvendiðin çýnarlar, devrilince anlarsýn.
Ýnsanlarýn içinden, can dostunu iyi seç,
Bence gönül kapýný, arif insanlara aç,
Ýster isen sözüme, gülüverip teðet geç,
Kaðýt gibi buruþup, kývrýlýnca anlarsýn.
Boþ konuþur Figani, dolu mýsrada saklý,
Haksýzsýn der geçersin, þimdilik sensin haklý.
Düþmeden gelmez derler, insanýn baþýna aklý
Tecrübe mektebinde, evrilince anlarsýn.
Ozan Figani (Erdem Gümüþ)
08.02.2021
Ýzmir
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.