ÇÝÇEK Yusuf Yýlmaz Seviyordu topraðýný, ekmeðini, tuzunu… Her birisi açýlmayý bekliyordu. Rehasý yayýlmýþtý gönül tarlasýna ve zamana. Ýnci tanesi gibi sýralamýþtý onlarý. Pýrýl pýrýl parlýyor gözlerimizi kamaþtýrýyordu.
Ne yandan vurursa vursun topraða, Her yörüngede, Zalim kum tanelerinin arasýndan, Baþýný çýkarýyordu. Kimi neþeyle kimi nazlý nazlý Nar taneleri gibi çoðaldýkça çoðalýyordu.
Kimisi aklýyla kimisi içgüdüyle kimisi de rüzgarýn önünde… Kimisi iyilikle kimisi kötülükle kimisi vicdanýyla koþarken menzile Yalnýzca çiçekler sevgiden baþka bir þey düþünmüyordu. Yürek yüreðe, gönül gönüle, çiçek çiçeðe… Belki de yýldýzlar aynaya bakýyordu.
Sosyal Medyada Paylaşın:
yusuf yılmaz Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.