Ýnsan niçin yaþamalý, niçin nefes almalý?
Öyle bir yaþa ki tadý mezarda da kalmalý
Kimi evladýna köle kimi de bir koltuða
Halini sual eden kalmadý kalbi buruða
Herkes kendisi için yaþayýp ölüyor þimdi
Bencilik bütün güzel duygularýmýzý emdi
Hislerin bir kavgasý var, gözler þimþek çakýyor
Duvardaki gölge neden bana ters ters bakýyor?
Neyin tadý kaldý neyin, ruhlarýmýz çürümekte
Komþu komþusuna giderken ayak sürümekte
Evlat bencil, evlat efendi, ana evde uþaðý
Kýzý makyaj delisi, oðlu da yaymýþ taþaðý
Hizmet bekliyor, gelmiþ yirmisine, otuzuna
Bakmaya üþenir kýzý yemeðin tuzuna
Baba dersen, ailesinden saklanan bir gölge
Evlilikse bir cüzdan ve sadece birkaç belge
Akrabalarýn aðzý haset, gýybet kokuyor
Birbirlerinin hayatýna burnunu sokuyor
Kardeþinin karýsý, zavallý, perde hastasý
Canýndan da kýymetli olmuþ çatýnýn tahtasý
Ýyi olmaný istemez, hasedinden geberir
Sen baþarýlý oldukça o mum misali erir
Yüzüne güler zavallý ama çekemez seni
Hatta kýskanýr sýrtýndaki güzel elbiseni
Ondan, kardeþinin karýsýndan güzelse yârin
Hasedinden çatlar kalbi… Çatla, geber, aferin
Tadý yok artýk hiçbir þeyin, kuruyor çiçekler
Az kaldý, kalanlarý da yarýn biçecekler
Yuvalar soðuk, odalar, dudaklar buz kesiyor
Gözlerden, kin, nefret, öfke rüzgârlarý esiyor
Evlat, para, kadýn ne varsa iþte hepsi boþmuþ
Bunlarýn peþinden koþanlar, boþuna koþmuþ
Ulan patron olsan, baþbakan olsan ne yazar
Asgari ücret verdiðin iþçi, kabrini kazar
Bütün büyük amaçlarý düþündüm bir ay kadar
Hepsi saçma geldi bana; yarýn bir gün ölüm var
Ellerime baktým, üzüldüm, geride kalacak
Baðýþlasam, çýkmaz da onlarý bir alacak
Ömür defterine güzel þeyler yazmalý elim
Ebediyet için aðarmalý her bir saç telim
Koþun, koþun peþinden istediðiniz liderin!
Ama ben gideceðim izinden son Peygamberin
Allah öyle güzel ki… O benim nurdan çiçeðim
Defnimden hemen sonra, karþýsýna geçeceðim
Ve diyeceðim: “Sizi çok seviyorum Efendi’m.”
“Bir hayranýnýz vardý ya, iþte o kiþi bendim.”
“Karþýnýza elim boþ geldim ama kalbim dolu.”
“Size teþekkür etmek için teptim bunca yolu.”