evveli kayýp bir þiir düþüyor umutsuz, mutsuz bir buluttan kurak bir dudaktan dökülen sözcükler gibi hüzünkar...
bir poyraza tutuluyor kanatlarý turnalarýn geçip gidiyor ömrümün üstünden devriliyor bütün þehirler kendi göðsüne ve yalnýzlýk hiçbir yaðmurda býrakmýyor yakamý... alnýma yazýlmýþ bir yazý gibi sen anlýk þiirler yazýyorsun
kendi yokluðumdan çoðalýyorum yaðmurun dilinden þiirler söylüyorum zemheri deðmiþ mýsralar gibiyim kendi kuraklýðýmda kaybolup kendimden kaçýyorum
ve bir kalemin ucundan sürgün edilmiþ sözcükler gibi kýrýlýyorum aþka makamsýz bir türküye yar oluyorum kendi efkarýma yenik düþüyorum...
sana dair bir sedada kayboluyorum...
FATÝH ÞAHÝN IÞIK
ÞAHBEYÝT Sosyal Medyada Paylaşın:
sahbeyit Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.