ölmek gibi bir bahanesi vardý ömrümüzün... yetiþmek için yalýn ayak koþuyorduk oysa zemheri vurmuþ bir topraðýn çözülen buðusu gibiydi aþk gün deðerken bir kardelenin gözyaþýndan çýkarýlan men edilmiþ sözcükler gibiydik bir lugatten ne varsa sevdaya dair asi ne varsa saf, yorgun ve yaralý
bilemedim... ayaz sular sarýndým yaralarýma çýplak ayak ateþlere dolandým her vebalin günahý bendim namluda þakaklarým kalemim gözlerine dair bir masalda kýrýk
bilemedim dilim cam kesiði bir yarada kanýyor ve þimdi kimsesiz bir þiir gibiyim sev beni..
FATÝH ÞAHÝN IÞIK
ÞAHBEYÝT
Sosyal Medyada Paylaşın:
sahbeyit Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.