Yarın Artık Bugündür

Ne haline bakmalý insan, ne de zamana
Zaman dediðin de saklýdýr küçücük anda
Vermeli emeði yerinde, durmalý bazen
Yarýna umut dediðin, dünde esasen.

Týpký ekmesi gibidir tohumu çorak topraða
Sen yeterki az az sula, sonu hayrola
Bir de bakmýþsýn ki zemin neler sunuyor
Dallarýna o tohumun kuþlar konuyor.

Bugünler yaþanmaz ise, yarýn anlamsýz
Boþa harcanan herbir gün inan faydasýz
Yarýn dediðimiz meçhul, hayaldir zihinde
Gerçeðin peþinde koþanlar iner zemine.

Þunlar olsun, bunlar gelsin sözleri koftur
Var olanlardýr sahici, gerisi boþtur
Aný yaþamak gerektir, deðmek hayata
Yarýn bellidir bugünden, iþte parola.

Ertelenen hayatlar var, yok ki dönüþü
Doðrudan yaþamak verir hazzýn özünü
Umutlarý da besleyen yaþanan gündür
Yarýný yaþamak denen, bugünle mümkündür.

Yaþamak ertelenmemeli, yarýn bilinmez
Hayattan kopuksa eller, asla hissetmez
Deðmelidir tebessümle yaþanan güne
Yarýnlarýmýz kalýr bize, gitmez meçhule.
Oðuzhan KÜLTE

Sosyal Medyada Paylaşın: