Deðer biçilmez iken gözyaþý þiþesine, Kýymetini bilmedin, kaldýrýp taþa çaldýn. Yalnýz seni koymuþken kalbimin köþesine, Öfkene yenik düþtün, sanki canýmý aldýn.
Bir zaman gözde iken; atýlmýþým yerlere, Bir hayýrsýz yüzünden bulaþmýþým kirlere, Nasýlda güvenmiþim böylesi nankörlere, Seni caným bildikçe, yalnýz ecelim oldun.
Sana ne zararý var havada uçan kuþun? Kýþý bile üþütür senin soðuk duruþun, Ýnadýnda direndin, hiç bitmedi yokuþun, Ýstediðin bu muydu, sonunda yalnýz kaldýn.
Bu kadar uzun yolu tek baþýma yürürken, Gönlüme düþen cemre nice kýþlar görürken, Her yola bakýþýmda hüzün gelip bürürken, Bazen dudak bükerken, bazen içinden güldün.
Baþý dumanlý olan, bulamaz evi barký, Ahde sadýk olanýn elbet olmalý farký, Öyle, böyle dönüyor zamanýn gizli çarký, Bela gibi dolaþtýn, sonunda beni buldun.
Katlanmaya alýþtým; derde, gama, cefaya, Çoktan beri hasretim dostluk denen vefaya. Þifacý muhtaç olur, gün gelir ki þifaya, Yenik düþtün hýrsýna, beni defterden sildin.
Sabri Koca
Sosyal Medyada Paylaşın:
Sabri Koca Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.