kül olunca umut kýrýntýlarým
yitti gitti sað ve solum gamlarý soludum
hüsran kabuklarýný rendeledim birer birer
acýlar gasp edince gecelerimi
aðýtlarýmýn da oyuncaðý olmuþtum
vicdaný yok hükmünde bir ifritti her hal
sipsivri týrnaklarý ile
girdiðinden beri þu saftirik gönlüme
içimi ve dýþýmý da sisler kapladý
nankör bir elin esiri olup da çýktým
gönlü o iblisin eline kaptýrdýk kaptýralý
insanýn sahtesi de olurmuþ meðer
eli kolu yüzü ve ayaðý ile
için karasýný görmek ne mümkün
dýþ bir çiçek bahçesi gibi kaplanýnca
kanmayýp da ne yapacaksýn
hayvanlarýn dahi özgürlüðü insan eliyle olunca
þüphelerim her hal kendi gönlümce
gönül kokumun çiçeðin yapraðýna uymamasý
tüm mazimi feda etti hoyratça
tüm vakitlerim saatinin akrebinde eridi
bulutlarým aðlamadý ki bende güleyim
kapýlýþta da sürüklendim rüzgarýnda
nankörlükten yorgun ve kýrgýn bir gönül oldum
nefesim bile ona týk týk ayarlý kaldý biteviye
ilk vuruþunda bir þeylerin sýzladýðýný hissettim
içimin içime sýðmadýðý yerde bile
kanamalarým da hiç durmadý þu yürekte
damla damla eritirken içimi
dönme dolap beygiri gibi dolandým gecelerde
hüsrana dolanan gönlümü avutarak
yanlýþ algýlar olmasýný umut ederek
bir mucize bekledim bu mezbelelikte
belki de benim içim fesattýr diyerek
resmini nakþedenlere
yanlýþ bir poz vermemesi için
rötuþladým tüm görünen yönlerini
oysa ki sen
bir sýr olmaktan çoktan feragat etmiþtin
hiç sizler kelebekler gibi oldunuz mu
üç günlük bir dünya için ne danslar ederler
vaktin saniyesini iyi bilirler
çiçekten çiçeðe konarlar tüm görkemleriyle
bense sadece bir çiçeðin kokusunu sevdim
tez zamanda da solacaðýný bile bile
kendi kendini aldatýr ya gönül
gurur eksenine sýðdýramadýðý gibi
kendimce oyaladým sabýr bekçilerimi
karýþýk kokularý olan bir iliþki
illa ki uyuþturur tümden bedeni
düþünüyorum da geçip giden günleri
kýsmi bana aitti de ya gerisi
her anýmda bir sancý var
acýmasýz bir giyotinin altýnda inleyen
her bir anýsý isyanlarýmý doðuruyor
öldükçe ölüyor tüm duygular
kandýrýlmýþlýðýna kahrolan
demek ki bazý dertlerde çekilirmiþ
ölenle ölünmüyor
týpký benim severken çektiklerim gibi
bilirdim o gözlerinin yalanlarýný
içindeki o kör kurdunu
ama benim bu gönlüm acým aklý
bir boynu bükük görmeye görsün
açtý iþte baðrýný
bir bilseniz nelere kol kanat gerdiðini
elveda ediþte de çekip de gittim iþte
canýný da yakmadan
hiç ummadýðýn bir anda da
hiç mi hiç olmamýþým gibi
soyutladým da gitti senli tüm geçmiþimi…
(23.01.2021) AZAP.. (Kadri Atmaca)
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.