KASIMDI

Kasýmdý,
Sonbaharýn sonuydu.
Hastaydý yapraklar,
sararýp solup dökülüyorlardý.
Yaþadýklarýndan,
bezgindi yapraklar.
Ve dallar,
atýyordu yerlere ,
acýmasýzca býrakýyorlardý,
Sevgiyle tuttuklarý elleri.
Mutsuz bir evlilikten,
arta kalan gibiydi.
Yýlgýn, bezgin, bitkin...
Sonbahar!
Otlar kurumuþtu,
acýmasýz bir rüzgara dayanamayýp,
Yerlere kadar eðilerek,
Saygýlarýný sunuyorlardý.
Canlarý cinleri çekilmiþti,
dikenlerin...
Ama ýsrarla tutuyorlardý köklerini,
toprakta...
Tüm çiçekler,
renk atmýþtý mutsuzluktan,
bahara küsercesine,
yuttular renklerini.
Ýçlerine çektikler.
Kuþlar,
aðýr aðýr gidiyorlardý...
Bir matem havasý vardý havada,
Cenaze arabasýnýn,
ardýndan gider gibi...
Ve kuþlar,
Uzak ötelere,
kanat çýrptýlar bezginle....
Öfkeliydi rüzgar,
deli deli esiyordu.
Acýma yoktu,
bir saða, bir sola
yön deðiþtiriyordu.
Ortalýðý, hallaç pamuðu gibi
Atýyordu.
Ve göðü
kalýn kara bulutlar
sarmalamýþtý.
Ayrýlmak istemiyorlardý,
birbirlerinden...
Ama rüzgar,
Olanca kýskançlýðýyla,
ayýrýyor, birleþtiriyordu.
Tekrar ayýrýyor, birleþtiriyordu.
Sonbaharýn sonuydu...
Beklediðim haber,
yine gelmedi.
Dört ay oldu...
Gün gün gözlerim kapýda.
Kulaðým telefondaydý.
Sonbaharýn sonuydu.
Benim de...


Sosyal Medyada Paylaşın: