YAĞMUR OKŞADI SAÇLARIMI ANNE

12 Eylül nelere hatýra olmadý ki;
Ve iþte senin ölümünde acý bir hatýra oldu anne!
Bir telefon sesi duyurdu bu dünyadan ayrýldýðýný,
Ýnsanlar harman yerine toplanýr gibi toplanmýþ,
Kapýmýzýn önünde “ölmüþ” diyorlarmýþ hep,
Harman yerine esen rüzgâr gibi,
Kadýnlardan figanlar esmiþ.

Ben sadece sana ulaþmak istiyordum.
Yollar bitmiyordu anne!
Bir köy dolmuþu üzerinde,
Bir tabut içinde karþýlaþtým gecenin bir dünü,
Görmemiþtim henüz soðuk yüzünü.

Bir ceset torbasýnda olduðunu bilmiyordum,
Adli týpa ulaþýnca fark ettim anne,
Sahi seni kim öldürmüþtü?
Yaþýn 92,
Sen bir þüpheli miydin anne?

“ Anne! Anne! Anne! ” çýðlýðýmý
Bir kendim duydum,
Elin diyarýnda duyuramadým kimseye,
Otopsi de neyimizeydi bizim anne?
Hangi suça bulaþmýþtýk?
Ya da seni kim öldürmüþtü?
Yalnýz ölmek bir suç muydu benim köyümde?
Kesilip, biçilmen mecbur muydu anne?

Yudular, yýkadýlar seni,
Beyaz kumaþlara sarýp sarmaladýlar.
Tam yüzünü kapatacaklardý ki;
Bir kez daha yüzünü görmek istedim;
Uzandým, dokundurmadýlar yüzüne,
“O öldü” dediler,
Son öpüþüm oldu ýslak bez üstünden seni,
Ama sen beni öpmedin anne!
Anne sen beni öpmedin,
Omuzlar üzerinde giderken de el sallamadýn,
Beni sevmiyor muydun anne?

Þimdi ziyaretine geldim mezarýna,
Gözümden yine yaþlar aktý,
Kimse baþýmý okþamadý senin yokluðunda,
Bir tek yaðmur okþadý saçlarýmý anne!
Yaðmur okþadý saçlarýmý anne!
Yaðmur okþadý!

Durmuþ Ali Özbek

Sosyal Medyada Paylaşın: