bir zamanlar
ayaklarý çamur, elleri yaralý, yüzleri pasak,
aç olmasýna raðmen kursak
akþam olmadan evin yolunu tutmaz
kaydýraktan kayan çocuklardýk hepimiz
ya þimdi
dilimizi pýtrak kesmez ellerimizi ýsýrgan yalamaz
buz tutarýz hayatýmýzýn kanayan yanlarýna
hasret kapýdan süzülür,þefkat dýþarýda büzülür
gece karanlýk bastý mý içimizde bir sýzýdýr yalnýzlýk
öyle bir yalnýzlýk ki bu…
hep gececi
hep gececi
tezgahlar bilmez mi ki gündüzü geceyi
ay ýþýðýnda daha mý çok yol alýr dokuma mekiði
bakýþlarýmýz haþin ,kulaklarýmýz tetikte
saatlerce ay ýþýðýna bakan çocuklarýz þimdi…