belki de özür diliyorum..!

uzak kaldýk rýhtýmlardan
el ele, kol kola pamuklu þekerler...
bütün yangýnlarýmýzý unutmaktan uzak kaldýk,
ne seviþmelerimiz vardý
ne tavana dikip gözlerimizi,dudaklarýmýzý ýsýrmalarýmýz
hiç kaçamak ve düþman bakýþlar yememiþtik kalkarken !
yaþlarýmýz ; hiç bir insanýn yokluðundan sebep bulmamýþtý
biz o kadar küçüktük iþte...
o kadar soyut !
belki de..?

...
üç kiþilik bir dünyaydý ilkokulda -yaptýðýmýz- resimlerimiz
(çevresi çitle örülü ev,
yukardan aþaðýya doðru geniþleyen bir akarsu,
bir de iyice kaplasýn diye kaðýdý,iki büyük ve iri aðaç
o ana kadar belki de hiç görmediðimiz aðaçlar!
güneþ,bulut,köprü...
ve M harfinden - baþka hiç kimsenin anlayamayacaðý! - kuþlar !! )
...
oysa hiç el ele tutuþmuyordu o anne,baba ve çocuk
çünkü olmasýný istediðimiz buydu...
(kendi)içimizden bir kaç kiþi -gerçeði- çiziyordu,
eksik yanlarýný hep unutsa da...
...
!yavaþ yavaþ içimize çekildik!
artýk kimse sormuyordu
anne ve babamýzýn adýný yazabildiðimizi...
bütün ilmuhaberlere kendi adýmý yazýyordum artýk
o kadar çok -kaðýt- vardý ki;
-þimdi apartmanlara dönüþmüþ evin- yanýna ikinizi (bir de ben ) çizecek...
ve o kadar çok kaðýdým var ki þimdi;
adýmý yazabileceðim
adýný,adýný baba,anne !
üzgünüm ki; hayat bacaklarýmý hissetirdi bana, ayaklarýmý...
nerdesiniz !
...


dünyanýn -en- anne ve babasý’na...


Sosyal Medyada Paylaşın: