ada
ada
Bir zamanlar, bütün duygularýn
üzerinde yaþadýðý bir ada varmýþ:
Mutluluk, Üzüntü, Bilgi ve
tüm diðerleri, Aþk dahil.
Bir gün, adanýn batmakta olduðu,
duygulara haber verilmiþ.
Bunun üzerine hepsi,
adayý terketmek için
sandallarýný hazýrlamýþlar.
Aþk, adada en sona kalan duygu olmuþ.
Çünkü, mümkün olan en son ana
kadar beklemek istemiþ.
Ada neredeyse battýðý zaman,
Aþk, yardým istemeye karar vermiþ.
Zenginlik,
çok büyük bir teknenin içinde geçmekteymiþ.
Aþk,
"Zenginlik, beni de yanýna alýr mýsýn?"
diye sormuþ.
Zenginlik,
"Hayýr, alamam. Teknemde çok fazla altýn
ve gümüþ var, senin için yer yok." demiþ.
Aþk, çok güzel bir yelkenlinin içindeki
Kibir’den yardým istemiþ.
"Kibir, lütfen bana yardým et!"
"Sana yardým edemem Aþk.
Sýrýlsýklamsýn
ve yelkenlimi mahvedebilirsin."
diye cevap vermiþ Kibir.
Üzüntü yakýnlardaymýþ
ve Aþk, yardým istemiþ:
"Üzüntü, seninle geleyim..."
"Off, Aþk, o kadar üzgünüm ki,
yalnýz kalmaya ihtiyacým var."
Mutluluk da Aþk’ýn yanýndan geçmiþ
ama o kadar mutluymuþ ki,
Aþk’ýn çaðrýsýný duymamýþ.
Aþk, birden bir ses duymuþ:
"Gel Aþk! Seni yanýma alacaðým..."
Bu Aþk’tan daha yaþlýca birisiymiþ.
Aþk o kadar þanslý ve
mutlu hissetmiþ ki kendini
onu yanýna alanýn kim olduðunu
öðrenmeyi akýl edememiþ.
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.