acýlarýmýza o gri hüzünleri karýþýyor þimdi bozkýr tenli çorak toprak yüzlü çocuklarýn. bir ihtiyarýn bastonuyla karýþýk savurduðu küfürler çýnlýyor kulaðýmýzda bir dal kayýsý kadar deðeri olmayan çocuklara ettiði...
aðýtlarýmýza takvim yapraklarý dökülüyor þimdi bu son mevsim ve yok pahasýna tüketilmiþ bir ömre dair. bir kara trenin penceresinden atýlan konserve kutularý gibi kokuyor hatýralar hiç bilmediðimiz diyarlara saldýðýmýz selamlar gibi geri dönmüyor giden günlerimiz
içimize keloðlan masallarýndan bir türkü sýzýyor þimdi hiç söyleyemediðimiz aþkýmýz gibi sen bir aysýn ben kara gece ki sevda akýyor içimizden gizli bir nehir gibi ýslanýyor bütün renkler arsýz fýrçalar dolanýyor ruhumuzda þimdi hiçbir renge benzemiyor hüzün aðýr bir karanlýk gibi çöküyor üstümüze
FATÝH ÞAHÝN IÞIK
ÞAHBEYÝT
Sosyal Medyada Paylaşın:
sahbeyit Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.