RESİM

RESÝM
Yusuf Yýlmaz
Bir resim çizmek istiyorum.
Çocukluðumda ki
Dizi yýrtýk pantolonum,
Çapaklý gözlerim,
Susuzluktan çatlayan dudaklarým,
Dað bayýr demeden delicesine koþtuðum yollarým olsun.
“Acaba gelen kim?”
Diyerek yolunu gözlediðim öðretmenim olsun.
En çok sevdiðim çiçeklerim
Papatyalarým, menekþelerim olsun.
Yükünü sýrtýndan indirmiþ,
Yanaklarý al al olmuþ,
Ellerimi uzattýðýmda,
Saçlarýmý okþayan,
Annemin kýnalý parmaklarýný çizmeden olmaz.
Yaramazlýk yaptýðýmýzda bizi görmemezlikten gelen,
Babamýn müþfik yüzünü,
Yaðmur yaðarken sevinen dedemi,
Akþamlarý yanýp sönen ateþ böceklerini,
Uzun uzun havlayan köpekleri,
Dere kenarýnda çamaþýr yýkayan gelinleri,
Tarlaya koþan inekleri,
Karþýdan karþýya ey verenleri,
Dýrmaç dokuyan nineleri,
Allý pullu, davullu zurnalý düðünleri,
Asker yolu bekleyen aþýklarý,
Yavuklusuna yakýþýklý görünmek için,
Cebinden aynasýný çýkarýp,
Perçemini tarayan delikanlýlarý da çizmeliyim.

Herkesin içinde yaþayan bir sevgili vardýr.
Karþýdan karþýya geçerken elinden tutan,
Elemli günlerinde göz yaþlarýný silen,
Karanlýkta, rüyalarýnda, yalnýzlýðýnda,
Yüreðinin üstünde cep feneri gibi
Yanýp yanýp sönen çizgileri…

Sosyal Medyada Paylaşın: