Çürüyen nefeslerde sözlerimi yitirdim;
Düþüncem, ertelenmiþ ifâdesine tuzak;
Sýðýnsam bulutlara, þimþeklere karýþsam,
Gürleyen yüreðimdir, þavkým, kendime yasak.
Dilimin ucundaydý, unuttum þarkýmý da,
Mehtâbý gecesinden koparan ellerdeyim;
Bir avuç suya muhtaç alnýmdaki kor ateþ,
Aðlayan nar içinde, kül kömür hallerdeyim.
Ne kementler atmýþtým göz kýrpan yýldýzlara,
Hâyallerime küstüm hepsi de boþa çýktý;
Eðlenceli bulmadým oynadýðým rolleri,
Fildiþinden kulemi “ben-merkezli”ler yýktý.
Sürüdüm bedenimi, bir ora bir buraya;
Kimi yerde ayaktým, kimi yerde baþ oldum;
Düþmanlarýn merdine belki gülden yumuþak,
Dost görünen nâmerde, katýlaþtým, taþ oldum.
Kürelendim kar misal, çýðlarla yuvaklandým,
Koptuðum bayýrlarda þimdi yabanlar gezer;
Hasretim rüzgârlarýn kavuran soluðuna,
Eriyen gecelerde, bir naz var, gönlüm üzer...
Ben, gözlerin sustuðu, dillerin kitlendiði,
Düþlerin þoklandýðý dermanla geliyorum;
Hiç sorma kimliðimi, bir uyurgezer gibi,
Tuðrasý mâverâdan fermanla geliyorum...