Ölür Müydün

Ölür Müydün

Geçenlerde yine aklýma düþtün;
O donuk yüzünde anlamsýz gözler.
Bir zamanlar kördün, yiðide düþtün,
Bakýþlarýn yine kendini gizler.

Hakkým olanlarý hiç alamadým,
Benim olmalýydý o al yanaklar.
Ne çok istemiþtim insafsýz kadýn,
Neden birleþmedi bir kez dudaklar?

Ölür müydün sanki bir gülüversen?
Bu bile yeterdi þu garibana.
Tamahým kalacak ha ölüversem,
Bir buseyi bile çok gördün bana.

Sen, acýlarýmý hiç bilir misin?
Nerden bileceksin kâlp yarasýný?
Kâlpten vurulmadan hiç anlar mýsýn?
Gülüm! Çok acýtýr döþ arasýný.

Nefes alamazsýn, yutkunamazsýn,
Sonsuz uzaklara dalar gidersin.
Rab’den ölümü de dilersin kesin;
Acýlarým tezden bir bitse dersin.

Lâkin, ben istemem; benim gibi ol,
Seven sevdiðine diler mi bunu?
Hazanýn olmasýn, hep de güzel kal!
Sakýn geldi sanma þiirin sonu...
Sosyal Medyada Paylaşın: