GÜZEL İNSAN MUSTAFA

Mustafa güzel bir insandý.
Kendi halinde yaþardý.
Askerliðini Sivas’ta yaptý.
Doðduðunda fakir, evlenirken de fakirdi.
Ama iþini iyi yapardý.
Bulgur pilavý ve turþuyu çok severdi.
Ýyi ata biner, iyi kazma sallardý.
Git denilen yere gider gel denilen yere koþardý.
Ama kötü bir huyu vardý.
Her þeyi kendine dert ederdi.
Bir anasýna aðladý öldüðünde,
Birde muhtarýn kýzýna yandý gelin gittiðinde.

Fabrikada, tanýmadýðý bir kýzla,
Yirmi dokuzunda evlendi Mustafa
Mutlu mesut yaþardý.
Ýki oðul bir kýzýyla..
Akþamlarý iki kadeh atardý.
Muhtarýn kýzý daima aklýnda,
Bir türkü tutturdu baba mirasý sazýyla.

"Mevlam bir çok dert vermiþ.
Beraber derman vermiþ.
Þu tükenmez derdime,
Neden ilaç vermemiþ"

Otuz yedisinde,
Duman görüldü ciðerinde.
Pek önemli deðildi Mustafa’ya göre,
Mustafa ekmek derdinde.
Tam otuz beþ lirasý vardý cebinde,
Hastaheneye düþtüðünde.
Bir buçuk yýl geçti uzun süre,
Memleket hastahanesinde.
Tedavisi sürdü bir çamlýk yerde.
Tam otuz sekizinde,
Doðduðu günde,
Zemherinin on yedisinde,
Vedalaþamadý iki oðul bir kýzýyla
Öldüðünde de fakirdi
Güzel insan Mustafa

Ömər Yalçýn
26/12/2020








Sosyal Medyada Paylaşın: