Yüzyýllardýr seni gösteren saatler durdu Umudun zemb/ereði kýrýlýverdi Hüzne esir oldu efsunlu ney, çalamadý Ben sýradan hayaller peþinde koþarken Senden kalan son siluette kayboldu Ýçimi ýsýtan sesin gibi
Senden kalan bir resim bir mektup Ucu yanmýþ birazda yýrtýk Gittin üzerime hüznü giyindim artýk
Gidiþinden sonra Yusufluk zordu Sensizlik d/ipsiz kuyu olup yarýlýverdi Acze düþtü gözlerim çýkar yol bulamadý Kimse duymadý, kimse görmeden giderken Senden kalan son siluette kayboldu V/erdiðin son nefesin gibi
Leyl-ü nehara sordu, her düþü hayra yordu H/ayal oldun rüya gördü sarýlýverdi Gönül seni aramaktan kendini alamadý Belki zam/ansýz belki çok erken Senden kalan son siluette kayboldu Maveraya çýkan adresin gibi
Bilirim dönmezsin bir daha gülmezsin artýk Ruhumda buhran, yürekte tufan adýn, Ey güzel gözlü kadýn
Muhammed Mehmet GÜL
Sosyal Medyada Paylaşın:
muhammed mehmet Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.