Jules Verne
1960 baskýsý, doksan sekiz yaþýnda bir türkçe
düþünsene; uranüs yine vardý
oybin manastýrý harabeleri’nde çizilen o tablonun anlattýðý þey terkedilmiþlik
romantizm deðil
onu; quasimodo’nun eklemlerinde barýnan kifoz anlatabilir ancak
yeniden ve yeniden
birbirlerinden bihaber yinelemeye geliyorlar ya yaþamý
eski ve yeni çocuklar
down gözlü bir bebek kadar güzel bakýyorlar ara sýra
merakla
dokunulmaz bir keten baðla birbirlerine kenetli
1960’da o en çok tazyik yazýyordu masasýnda
tahminimce sabahlarý saatlerce sürüyor adýný hatýrlayýp yaþamý hala itelemeye çalýþmasý
çocuklara yer açýyor
romantik bir düþünce bu
nacak bilemeyi önce öðrenenlerin daha saðlam duygularý var
ak bir söðüt aðacýna yazýldý "arzýn merkezine seyahat"
söðüt kokuyordu 1961’de hala
susuz bir dal gibi esmerleþti
kimsesiz sehpalar gibi tozlandý
bir inþaat tahtasý kadar eski koktu
selüloz
bu hikayenin en dinamik adý bu
hades’i bulamadýlar yerin dibinde
depresif ve herkesten uzak
kaynayan sularda öyle bir mite denk gelinmedi
konumuzla bir alakasý yok
öpüþmeyi bastýrmak için baðýntýlar kuruyorum
saçmayla daðýlýr ya tutkunun odaðý
eski bir ilçe kütüphanesiydi, karanlýktý ve kar yaðýyordu
çaresizce herkes kar demekten baþka bir yol bulamazken
ertesi gün koydum o arap kaðýdýný o sayfaya
ve sanýrým yine tütünüm yoktu
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.