Seninle biz bir köþede açmýþ karahindiba gibiydik. Öyle güzel öyle beyaz.. Gelinliði kýskandýran, melekleri imrendiren. Bir çocuðun kýrlarda son sürat koþturup bizi koparmasýný ve üflemesini bekleyen. Öyle savunmasýz öyle sonunu bile bile.. Rüzgarýn en sert estiði sonbaharda damarlarýmýz donarcasýna direne direne. Ve kazanan rüzgar olacaðýný bile bile.. Tomur tomur daðýlan biz. Ýnatçý bir rüzgar. Bir yanda bitti dedigimiz herþey. Bir yanda yeni yeþeren rengarenk çiceklere polen oluþumuz. Bazen diyorum ki içimden sonumuz bile sonsuz. Öyle güzel öyle hayat veren.. Belki de bu düþüncemdi hep içimdeki yangýný dindiren. Ateþ olduk, köz olduk, duman olduk biz bizde yok iken. Ne unutabildim ne susabildim, yokluðun icimde diken...
Sosyal Medyada Paylaşın:
Karahindiba2 Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.