Dumanlý gözlerinde sabah çiseye durmuþ
Geçit vermez yollarý aþar Mehmet Efendi
Aþýnmýþ dizlerine kýrk yerden yama vurmuþ
Kendi derdine merhem yaþar Mehmet Efendi
Arada ruhu alev tüter inceden ince
Omzunda aðýrlýðý yürek atar derince
Sayýlý nefesiyle ömründen pay derince
Gönülde ara sýra taþar Mehmet Efendi
Bazen gölge peþinde bezginliði hâlinde
Geçip kuytu köþeye çay bardaðý elinde
Of çektikçe derinden kavrulduðu külünde
Gamýyla içre sarhoþ coþar Mehmet Efendi
Yaþadýðý cephede teslim olduðu hayat
Yürekte birikmiþle geçinýr kýt kanaat
Hep yitire yitire birazda kýrgýn, haþat
Sustuklarýyla bile koþar Mehmet Efendi
Her gece rüyasýna gizlenir tarla kuþu
Ardý sýra kovalar ova, bayýr, yokuþu
Dilinde aþk türküsü, göðsünde yâr kokuþu
Sevda denen kazanda piþer Mehmet Efendi
Gün yanýðý yüzünde yorgunluðu gizleyip
Gece, güne dönünce umudu filizleyip
Bir tek Allah’a ayan hasretiyle sýzlayýp
Ele gizli yarayý deþer Mehmet Efendi.
Avuçlarýna dua döþer Mehmet Efendi.
Nezahat YILDIZ KAYA