KAYGIM

Kalbinde hiç korku yok.
Ya da kalbin korkuyla dolup taþýyor ama,
Kýrýlmýþ ve kaybolmuþ hissetmene ve
Tüm hüzünleri üstüne çekmene raðmen,
Sen bunu hiç anlamýyorsun.
Ben anlamýyorum.
Hiç kimse ne olup bittiðini anlamýyor.
Sadece yaþýyoruz.
Yaþamayý anlamadan,
Anlamýný henüz bilmeden,
Bilmeye bile fýrsat bulmadan...
Ve yaþayan ölüler gibi oluyoruz.

Gerçeði görmüyorsun,
Ya da yüzleþecek kadar iyi olamadýn.
Savunmuyorsun iyiliði,
Güzelliði içten içe yaþamýyorsun.
Ne oldu uðruna savaþtýklarýn?
Ne oldu yüreðine senin?
Hani sevgiydi çocuklarýn?
Hani çocukluðun bir sevgiydi?
Küçükken kötülük sandýklarýn,
Þimdi birer iyilik mi?

Bitmeyecek bu dünya kaygýsý.
Ýnsanlýðýn derdi hiç bitmeyecek.
Herkes de boþ bir gelecek sanrýsý,
Sonu bir felakettir gelecek.
Derinden uykuya dalýp gitme!
Uykunda ölmenden korkuyorum.
Korkuyorum, herkes adýna her þeyden.
Zamanýn bizi yutmasýndan korkuyorum.
Ve insanlýðýn yitip gitmesinden..
Sosyal Medyada Paylaşın: