Sensizliðe mahkûm býrakan yýllara küstüm; Ömrüm beni býktýrdý, usandýrdý sonunda. Hýþmýyla ayýrmýþ bizi, ben yollara küstüm; Birden geliþin aþka inandýrdý sonunda.
Rast gelmedim emsâline, iz yoktur eþinden; Koþturdun o maðrûrca güzellikle peþinden. Dünyâ nasýl ayrýlsýn o þefkat güneþinden? Gönlümdeki âteþ beni yandýrdý sonunda.
Mevcûdiyetin; cennete ispat oluvermiþ, Âlemdeki çirkinliði hep yerlere sermiþ. Bahçemdeki sevdâ kokan al gülleri dermiþ, Aþkýn beni kâbustan uyandýrdý sonunda. Sosyal Medyada Paylaşın:
Muhammet Gezer Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.