keþke mecnun gibi yansaydým kor çöllerde tutunmadan kuyularda ýþýðýn körlüðüne gecenin çarþaflarý mistik örtü rüyalarýma ýssýzlýk ihtiþamlý, özlemim âlemin sahibine
ve sabýrla yazsaydým adýný çayýn deminde göz kapaklarýna nur düþen bir derviþ gibi aðlasaydým izlerken o sonsuz açýk parlayaný kutsal kýlsaydým sarhoþluðuma ilahî aþkýný
uzak dursaydým insanlýðýn aciz kýyýlarýndan atsaydým kendimi daðlarýn ve kýrlarýn baðrýna ruhum kýr çiçeðine düþen taze þebnem olsaydý hayat verseydim leyla’nýn sonsuz saf düþlerine
son bir kez yaslansam imanýn kutsal ateþine kavuþmak nasip olur muydu âlemin çatýsýnda bir tek leyla’yý sevseydim belki de tapsaydým benzer miydi halim firavunun son anýndaki ibadetine…
Sosyal Medyada Paylaşın:
Mikail Dede Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.